Het maakbare lichaam

Ik kijk naar de foto’s van mijn twee oma’s. Twee vrouwen die op de foto’s (kiekjes heette dat toen) die ik in mijn handen heb, in de vijftig zijn. En ze zien er uit zoals vrouwen er in die tijd uitzagen; als oma’s zonder opsmuk in bloemetjesjurken. Beiden waren ze bijzondere vrouwen. De ene, boerendochter van het Hoge Land, geboren in 1898, studeerde en werd lerares, werkte tot ze vanwege haar huwelijk moest stoppen met haar baan, voedde twee dochters op -alleen want opa was ingenieur en legde in China, Curaçao en elders havens aan, scheidde na de oorlog en ging opnieuw lesgeven.

Mijn andere oma bracht acht kinderen groot, had dienstmeisjes, een tuinman, twee zomerhuizen, kortom geen financiële zorgen. Voor de feministische golf waren ze al geëmancipeerde vrouwen.

Het feminisme kwam, de pil, de vrouwen werden bevrijd. Maar met de voordelen van de emancipatie kwam er nieuwe druk op vrouwen, de imperatief deed haar werk: alles wat kan moest ook. Kinderen, studeren, werken, carrière, echtgenote, gastvrouw, sporten, vakantie, meditatie, mantelzorgen, en representatief zijn. En de valkuil is dat vrouwen dat alles konden en kunnen.
De grootste valkuil op dit moment is de valkuil van het maakbare lichaam. Dat we zoveel kunnen, ontsloeg ons niet van de plicht die nu steeds dwingender wordt: te voldoen aan de beelden die via de media de wereld in gegooid worden, de perfecte geboetseerde vrouwen met rimpelloos gelaat. Een sterke cynische industrie maakt vrouwen alsmaar onzekerder over haar lichaam. Omdat we tot nu toe aan alle verwachtingen en eisen, al die imperatieven, konden voldoen, denken we ook dit te kunnen.
Maar wordt het niet tijd om nee te zeggen, te zeggen dat hier de grens is? Wat is er mis met ons eigen lijf, wat is er mis met de tijd, wat is er mis met dat je kunt zien dat je leeft en geleefd hebt? Mogen we alsjeblieft weer (geëmancipeerde) oma’s worden met grijze haren in een bloemetjesjurk?

Weimar

Niet de Kamer13 leasebak, maar ons privevehikel bracht ons naar Weimar, stad van het Bauhaus, Goethe en Schiller. Behalve bier, brood en braadworst biedt deze stad ook plakatieve leermomenten.

Wat heeft Duitsland nog meer te bieden? Natuurlijk 12500 kilometer Autobahn, waarvan trouwens maar 5% onbeperkte snelheid toelaat. Maar dat is te doen, zeker omdat je niet al voor 4 km/u boven het limiet bekeurd wordt. Gelukkig hadden we onze winterbanden thuis gelaten...